بی‌خانمان‌ها هم حقوق دارند – تیتر نیوز

این یک موضوع یا پدیده بی خانمانی است که سابقه طولانی و طولانی در جهان دارد ، اما در سال های اخیر ، این موضوع روز به روز در حال افزایش است و ما شرایطی را که در این سالها در جهان از جمله ایران داریم ، تجربه می کنیم. می توان گفت که بی خانمانی بسیار مشهود شده است. شاید افراد کمتری ، حداقل در شهرها ، از آنجا عبور کنند و شبها این افراد را نبینند.

اگرچه در گذشته ما به دلیل بی خانمانی دچار مرگ شده بودیم و البته هنوز هم داریم ، اما حداقل در شهر تهران با همکاری ناجا و پزشکی قانونی و دادگستری و سایر سازمانهای مربوطه. تهران مرکز است. شهرداری ها ، مرگ و میرهای گذشته ما در این منطقه مانند گذشته نمی بینیم ، اما بی خانمان کسانی هستند که بنا به دلخواه خود در جاده ها ، پارک ها ، زیر پل ها ، روی پل ها ، در مناطق بی دفاع شهری زندگی می کنند. ، در اتاقها ، در قبرستانها و جاهای دیگر. برخی تخمین ها تعداد بی خانمان ها را بیش از 1.2 میلیون نفر اعلام کرده است. البته استدلال من این است که با توجه به شرایط کرونا و مشکلات اقتصادی ایجاد شده ، این آمار افزایش می یابد. در کشور ما ، موضوع بی خانمانی از دیرباز مورد توجه بوده است ، اگرچه در آن زمان با این افراد به عنوان شورشی و متکدی رفتار می شد ، اما در سال 1978 ، با تصویب شورای عالی اداری ، مصوبه ای در مورد افراد بی خانمان ، متکدیان و مسافران به تصویب رسید. به بین فرمانداری و حدود 11 سازمان در منطقه همکاری وجود دارد و وقتی با افراد بی خانمان خود روبرو می شویم ، آنها را یا دلسوز ، یا فردی که مرتکب جنایت شده است ، یا مشکلات مشابه می بینیم.

من نمی خواهم انکار کنم که برخی از افراد بی خانمان ما ممکن است متکدی باشند ، برخی از افراد بی خانمان ما ممکن است مرتکب جنایت شده باشند ، برخی ممکن است معتاد به فحشا و ایدز باشند و برخی ممکن است دارای معلولیت ، اختلالات روانی یا ترکیبی از این مسائل باشند. یکی از این افراد بی خانمان افرادی با توانایی های بالا هستند. آنها هنرمند و بازیگر بودند ، و گاهی اوقات در رسانه ها گزارش می شدند ، یا خوشنویسان خوبی بودند ، یا به یک یا چند زبان مسلط بودند ، یا شاعران یا نقاشان خوب بودند ، یا ممکن است صداها و آهنگ های خوبی داشته باشند. در واقع آنها دارای ظرفیت ها و توانایی هایی هستند. روز جهانی بی خانمان فرصتی است برای ما که نگاه خود را به این گروه از افراد تغییر دهیم.

من معتقدم که گرچه ویژگی های فردی ممکن است بر ظهور این پدیده تأثیر بگذارد ، اما بی خانمانی نمی تواند محصول ناکارآمدی و ضعف خانواده یا ضعف و شکست سیستم مدیریت در کشور باشد. زیرا بخشی از آن نتیجه این مشکلات و ضعف ها است. اگر از فرصت استفاده کرده و از ساختمانهای شهرداری تهران یا در پارکها یا مکانهای مختلف دیدن کنیم ، متوجه می شویم که اکثر این بی خانمان ها افرادی نیستند که در گذشته توانایی نداشته یا ندارند.

انتظار می رود که بی خانمانی مانع دسترسی آنها به حقوق خود در زمینه بهداشت ، مراقبت های پزشکی ، امنیت ، تغذیه و سایر مسائل نشود. اجازه دهید مردم با نفرت یا ترحم به این افراد نگاه نکنند ، بلکه دیدگاه ما نسبت به افراد بی خانمان را تغییر دهند. در همان زمان ، ما مددکاران اجتماعی در کرونا داشتیم که این افراد را در برف یافتند و مشخص نیست که آنها زنده هستند یا مرده. در سیستم های مشابه شهرداری ، گشت خدمات اجتماعی شهرداری تهران تمرکز کار با مددکاران اجتماعی است ، اگرچه سازمان های بین المللی ، در داخل کشور و سایر کشورها ، فعالیت هایی را در این زمینه برای ارائه برخی خدمات به آنها انجام می دهند. دسترسی را آسان کنید. امیدوارم روزی افراد بی خانمانی وجود نداشته باشند ، اما اگر ما افراد بی خانمان داشتیم ، بی خانمانی پایان زندگی آنها نبود و مسئولیت ما در قبال این افراد با تأمین سرپناه و تغذیه موقت تأمین می شد تا شاهد نباشیم. مرگ بی خانمان ها در جامعه ما.

* رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران
* چاپ شده در روزنامه ملی آرمان. شماره 1127 یکشنبه 18 اکتبر 1400