چطور به دست خودمان موثرترین داروی دنیا را نابود کردیم؟

تا دو سال پیش ، ما احتمالاً نمی توانستیم شادی مردم را پس از مصرف داروی معجزه آسایی مانند پنی سیلین تصور کنیم ، اما یک سال و نیم پس از تلاش روزانه برای یافتن درمانی برای بیماری کووید -19 ، می توانیم پس از آنها آنتی بیوتیک مصرف کردند و تزریق پنی سیلین در دو جنگ ویرانگر جهانی و مرگ میلیون ها نفر در اثر عفونت های زخمی جنگ به چه معنا بود؟

پنی سیلین میراث الکساندر فلمینگ اسکاتلندی برای بشریت است. این روزها که در سراسر جهان 140 سالگی خود را جشن می گیرد ، سالهاست بدنبال دارویی است که می تواند عفونت را بدون آسیب رساندن به بافت سالم بدن کنترل کند.

شاید شما داستان کشف پنی سیلین را به عنوان یک داستان جالب از رشد تصادفی کپک در نمونه آزمایشی شنیده باشید ، اما حقیقت این است که فلمینگ تقریبا 20 سال از عمر خود را صرف تهیه این دارو کرد.

تولید “داروی معجزه آسا” در ابتدا بسیار محدود بود و فقط به میدان های نبرد در اروپا رفت ، اما پس از پایان جنگ جهانی دوم به تدریج در دسترس عموم قرار گرفت و عمل جراحی از قمار خطرناک را به یک درمان تبدیل کرد.

در سال 1945 فلمینگ و دو دانشمند دیگر انگلیسی به نام هاوارد فلوری و ارنست چاین برنده این جایزه نوبل پزشکی شدند.

متأسفانه ، سوء استفاده گسترده از مواد مخدر در 80 سال گذشته باعث شده است که پزشکان بگویند “مقاومت آنتی بیوتیکی” اکنون به سطوح هشداردهنده ای رسیده است.

به گفته سازمان بهداشت جهانی ، مقاومت آنتی بیوتیکی به این معنی است که میکروب های بیماری زایی که برای از بین بردن آنتی بیوتیک ها استفاده می شوند با جهش ژن ها در برابر این داروها مقاوم می شوند.

استفاده خودسرانه از آنتی بیوتیک ها یکی از عوامل بروز این بحران است. در حال حاضر بسیاری از کشورها قوانینی را برای تجویز و استفاده از این داروها محدود کرده اند. پزشکان و مقامات بهداشت جهانی امیدوارند با اعمال این محدودیت ها بتوانند اثربخشی این داروی نجات دهنده را حفظ کرده و میراث فلمینگ را حداقل برای یک قرن دیگر زنده نگه دارند.

انتهای پیام