استفاده از ورزشکاران به عنوان پایه پرچم!

متخصصان در صف مهاجرت ایستاده اند و کسانی که خود را “متعهد” با ظاهری موجه و دکترای “متخصص” نشان می دهند در صندلی های حساس نشسته اند! وقتی نوبت به دانش و تجربه می رسد ، چاره ای جز فداکاری چنین افرادی نیست و البته نتیجه یکسان است. مسئولانی که فقط می دانند چگونه روغن را بدون خلاقیت بفروشند. واردات کالاهای چینی بسازید و بفروشید این و آن را کپی کنید و خود را به بحران بیندازید !!

با چنین شرایطی برای نجات کشور از بحران خشکسالی ، اگر آنها می توانستند هر 4 سال یکبار برای المپیک لباس طراحی کنند ، ما کلاه خود را به هوا می انداختیم! ما ملتی راضی هستیم!

البته فکر نکنید این از نظر طراحی لباس بی فایده است. مقامات اجماع با تلاش فراوان در طول این 4 سال ، ده ها خلاصه ؛ سمینار پژوهشی 1 کارگاه های آموزشی جشنواره های تئاتر؛ آنها مسابقات ارزشمندی را در زمینه طراحی لباسهای المپیک با بالاترین قیمت برگزار می کنند و کلیه جوایز به برندگان خوش شانس آنها اهدا می شود و سپس با کمال احترام. آنها و محصولاتشان را پشت سر می گذارند! زیرا آنها نه جرات و نه شهامت خطر پذیری را دارند! البته با توجه به اینکه حضور بدون لباس در المپیک برای ورزشکاران خوب نیست ، دو روز قبل از انتقال کاروان ، آنها یک پیراهن سفید با پیراهن سفید را از باب همایون و آقایانی که برای آن لباس پوشیده اند خریداری می کنند و چیزی مشابه. صنایع دستی. بچه هایشان شب ها اسکلت زنانه می دوزند و می سازند (البته تخته سنگ ، که خیلی بیشتر از 8 نیست!) و با قرار دادن پرچم روی آنها ، از ورزشکاران به عنوان پایه پرچم استفاده می کنند! همانطور که کشمش دارای چادر است ، یک پرچم ناسالم نیز به یک پایه غیر انسانی احتیاج دارد! حتی اگر آنها با خودشان باشند ، ممکن است به کفن ورزشی بروند ، که این کار ارزشمندی نیز محسوب می شود (هنوز مشخص نیست که چرا این اقدام باید یک اقدام ارزشمند تلقی شود!)

البته مقامات چون خودشان می دانند چه کهکشانهایی را به آب انداخته اند ، در 90 دقیقه لباسهایشان را در می آورند و سریعاً ورزشکاران را به المپیک می فرستند تا کمترین انتقاد از آنها باشد! البته مسئولان همفکر از انتقاد در امان نیستند. آنها استاد خودارضایی و تعمیر با زبانی هستند که چیزی از آن نمی دانند! مثلاً بلافاصله می گویند این انتقادها از طرف شخصی است که برنامه های او رد شده است! (یعنی آن دسته از ما که از این لباس ها انتقاد می کنیم فراموشکار هستیم!) دوم ، آنها اعتراف می کنند: لباس ها خاصیتی به همراه ندارند و لباس های زیبا نشانه انسانیت نیست! سوم ، آنها می گویند: لباس ها زیبا هستند ، این شکل شخصی است که می پوشند! زیرا اگر لباس در هر اندام زیبایی دیده می شد ، پس بهرام رادان و سایر مدل ها نیازی به خودنمایی لباس نداشتند! شما آن را گل می کنید و کیسه ای درست می کنید!

متأسفم … زیرا ما نمی خواهیم ایمیل های سیاه توسط مقامات محکوم شوند و در هر صورت نباید شکایت کنیم.

1- پرچم کشور می تواند الگویی برای طراحی لباس باشد ، البته اگر به پرچم ملی اعتقاد داشته باشید. بنابراین ، می تواند به عنوان مثال ، رنگ سبز در کت و شلوار باشد. از یک خط سفید و قرمز روی پیراهن استفاده کنید که از یکی از تن ها عبور کند (قرمز همان قرمز است و جای آن را می گیرد) یا چیزی مشابه آن. برای خانم ها می توان از همین ترکیب رنگ در روسری و روسری که به دور گردن آویزان است استفاده کرد. به جای پرچم انداختن روی شانه های خود!

– از لباس های زیر مانند پیراهن هایی استفاده کنید که دارای طرح های سنتی ، داخلی و خطوط اسلامی و تذهیب هستند.

3- پوشیدن لباس ورزشی با ترکیبی از رنگ؛ نقشه 2 خطوط مذهبی و تصاویر ملی روی آنها

دیدی این یک کار پیچیده نیست ، فقط کمی غرور ملی و البته یک اعتقاد واقعی مذهبی و کمی شهامت برای خطرپذیری لازم است! غرور خود را کمی بالاتر از کت و شلوار سرمه ای با پیراهن سفید کنید!

بنابراین ، همه شما که دارای مدرک دکترا هستید ، می توانید به راحتی این کارها را انجام دهید و بقیه وقت خود را صرف حل و فصل قراردادهای عجیب با بازیکنان و مربیان خارجی کنید و بدهی های نجومی خود را پرداخت کنید ، البته اگر پرداخت کنید و می خواهید آن را بدهید . !