درمان سرطان با عوارض جانبی کمتر

Medical Express می گوید ، دانشمندان دانشگاه ژنو در سوئیس و دانشکده پزشکی هاروارد توانسته اند واکنش های ایمنی مضر و واکنش هایی را که سلول های تومور را هدف قرار می دهند ، از یکدیگر تفکیک کنند. اگرچه مکانیسم های ایمنی مشابه هستند ، اما جمعیت سلول های مختلف متفاوت است. نتایج این مطالعه می تواند به درمان هدفمند بهتر ، م moreثرتر و کم خطرتر برای بیماران سرطانی منجر شود.

درمانگران ایمنی به لطف تحریک گسترده سیستم ایمنی بدن بیمار جان بسیاری را نجات داده اند. متأسفانه ، این سرکوب کننده های سیستم ایمنی مورد توجه قرار نمی گیرند.

مایکل پیت ، رئیس انستیتوی تحقیقات تومور- ایمونولوژی سوئیس در دانشکده پزشکی ژنو ، گروه پاتولوژی و ایمونولوژی و مرکز تحقیقات تومور-خون شناسی و عضو لمن سوئیس می گوید: “وقتی سیستم ایمنی بدن وجود دارد. مرکز سرطان هنگامی که فعال می شود ، واکنش التهابی ناشی از آن می تواند اثرات نامطلوبی داشته باشد و گاهی به بافت های سالم آسیب برساند. بنابراین ، ما می خواهیم بدانیم که آیا تفاوتی بین واکنش بهینه هدف برای از بین بردن سرطان و واکنش های جانبی که می تواند بر بافت سالم تأثیر بگذارد وجود دارد یا نه. ” م effectiveثر و کمتر سمی است. “

محققان با استفاده از نمونه های بیوپسی کبدی از بیماران تحت درمان در دو بیمارستان در لوزان ، سوئیس ، که چنین واکنش های سمی را تجربه کردند ، مکانیسم های سلولی و مولکولی را برای نشان دادن شباهت ها و تفاوت ها بررسی کردند.

پاسخ مشابه است ، اما با سلول های مختلف

به نظر می رسد در یک واکنش سمی مرتبط با ایمنی ، دو نوع سلول ایمنی ، جمعیت ماکروفاژ و نوتروفیل ، مسئول حمله به بافت سالم هستند اما سلول های سرطانی را از بین نمی برند. در مقابل ، نوع دیگری از سلول ها ، یعنی جمعیت سلول های دندریتیک ، نقشی در حمله به بافت سالم ندارد ، اما برای از بین بردن سلول های سرطانی ضروری است.

پیت می گوید: “درمانگران ایمنی می توانند پروتئین های خاصی تولید کنند که سیستم ایمنی بدن را تحریک کرده و پاسخ التهابی ایجاد می کند.” در تومورها ، این پروتئین ها به سیستم ایمنی اجازه می دهند سلول های سرطانی را از بین ببرد. در بافت های سالم ، وجود این پروتئین ها می تواند منجر به تخریب سلول های سالم شود. “این واقعیت که این پروتئین های التهابی توسط سلول های مختلف در تومورها و بافت های سالم تولید می شوند ، یک یافته جالب است.”

سلول های دندریتیک بسیار نادر هستند ، در حالی که ماکروفاژها و نوتروفیل ها بسیار رایج هستند. برخی از ماکروفاژها از زمان رشد جنینی در قسمت بزرگی از بدن ما وجود دارند و در طول زندگی ما باقی می مانند. برخلاف تصور عمومی ، این ماکروفاژها لزوماً التهاب را مهار نمی کنند ، اما هنگامی که توسط ایمونوتراپی تحریک شوند ، می توانند پاسخ التهابی مضر را در بافت زنده سالم تحریک کنند ، بنابراین مسمومیت می تواند بر اندام های مختلف تأثیر بگذارد.

خنثی سازی نوتروفیل ها سود مضاعفی دارد

وقتی ماکروفاژها با دارو فعال می شوند ، پروتئین های التهابی تولید می کنند. اینها به نوبه خود نوتروفیل ها را که واکنش سمی نشان می دهند ، فعال می کنند. پیت گفت: “این یافته به ما اجازه می دهد تا با استفاده از نوتروفیل ها ، اثرات منفی سرکوب سیستم ایمنی را محدود کنیم.”

این تیم با مطالعه پاسخهای ایمنی موشهایی که فعالیت آنها با استفاده از ابزارهای ژنتیکی تغییر یافته بود ، نتایج خود را تأیید کردند. آنها توانستند یک بازکن را شناسایی کنند که برای رفع این عواقب استفاده شده است. در حقیقت ، نوتروفیل ها برخی از فاکتورها را در ایجاد سمیت ایجاد می کنند ، از جمله TNF-α ، که ممکن است یک هدف درمانی باشد. در حال حاضر ، از مهارکننده های TNF-α برای تغییر پاسخ ایمنی در افراد مبتلا به آرتروز استفاده می شود و ممکن است در شرایط سرطانی برای جلوگیری از اثرات سمی نوتروفیل ها در طی ایمونوتراپی مفید باشد. (فاکتور نکروتیک فاکتور آلفا (TNF آلفا) یک سیتوکین التهابی است که توسط ماکروفاژها یا مونوسیت ها در طی التهاب حاد تولید می شود و مسئول وقایع مختلف سیگنالینگ در سلول ها است. این پروتئین برای مقاومت در برابر عفونت و سرطان نیز مهم است.)

پیت می گوید: “علاوه بر این ، کنترل نوتروفیل می تواند یک روش موثر برای مبارزه با سرطان باشد.” برخی از این سلول ها علاوه بر تحریک واکنش سمی ، رشد تومور را نیز تحریک می کنند. بنابراین ، با کنترل کنترل آنها ، می توانیم اثر مضاعف مفیدی برای از بین بردن سموم موجود در بافت های سالم و محدود کردن رشد سلول های سرطانی داشته باشیم.

نتایج این مطالعه در مجله Science Immunology منتشر شد.

انتهای پیام