یکی به نام نیما – تیتر نیوز

به گزارش تیتر نیوز ، بهاdinالدین مرشد ، داستان نویس این روزنامه ایران وی نوشت: «آقای حافظ شیرازی شعری دارد که می گوید:

قهوه به یوچا اشاره دارد

طبيعت افراد را پذيرفتن بپذيريد

همان شعر به این معنی است که اگر کسی بخواهد کاری انجام دهد ، فقط حسن نیست که آن را انجام می دهد. در کار بسیاری از چیزهای دیگر وجود دارد ، بنابراین شخص می تواند شغل پیدا کند و یک راز در ذهن پیدا کند. یعنی ما این صفحه را هر هفته در “ایران جاما” با عنوان “صد راهنمای ابزاری متناسب” راه اندازی کرده ایم تا با شاعران ، نویسندگان ، فیلمسازان و هنرمندان دیگری که کارشان مهم شده است برخورد کنیم. نیمی از این افراد مهم یوشیج یا پدر شعر مدرن فارسی هستند. این یک عنوان بزرگ است که فقط آقای نیما یوشیج را زیبا می کند. اما چگونه روستایی می تواند به چنین چهره مهمی در ادبیات ایران تبدیل شود؟ در این مقاله است که نکاتی را می نویسم که به نظر می رسد نیما فرد مهمی است.

نیما یوشیج را با همان شکل و شمایل ببینید! مرد کوچکی با موی سر و سبیل که به سراغش می آید. وقتی به عکس های نیما نگاه می کنیم ، به این فکر می کنیم که چگونه کسی می تواند اینقدر شاعر باشد و تغییری را که این مرد کوچک ایجاد کرده ایجاد کند. اما او این را تغییر داد. من فکر می کنم یکی از مهمترین مکانهایی که به او کمک کرده تا یک متفکر شود ، درختان و جو کوهستانی شمال ایران است ، این یکی از فضایل وی است ، اما بسیاری از آنها دارای ویژگی های مشابه هستند و هرگز نیمی از آنها نیست. آنها نگران چنین شعری نبودند. یعنی در دورانی که در گذشته شعر بالغ شده است ، او فکر می کند باید کاری انجام دهد و باید کاری انجام دهد و شعر را با شکل و شمایل جدید خلق می کند. وی بنیانگذار شعر نو است. ساختاری شاعرانه که به هر گروه دسته دیگری می بخشد تا این نوع شعر را گسترش دهد. یعنی زمانی است که همه دوست دارند تازه وارد شوند. همه دوست دارند مدرن باشند. این جامعه طرف سنتی خود را از دست می دهد ، انقلابیون از فرانسه بازگشته اند و به فکر تجدید جامعه قدیمی هستند. یعنی آنها دانشهایی را که قبلاً وجود نداشته با خود به همراه می آورند. علم وجود دارد. مردم فردیت را ترجیح می دهند و اشکال غربی را ترجیح می دهند و فکر می کنند که باید پیشرفته تر باشند. تغییرات نثر. نوشته ها شکل ها و رنگ های مختلفی به خود می گیرد ، اما در عین حال یک فرانسوی بی ادعا وجود دارد که از سر تا پا مدرن است و این اوست که در کوههای شمالی به نیما یوشیج یا آقای علی اسفندیاری معروف است فرانسه به او کمک می کند تا درک کند ایرانیانی که برگشته اند و فرانسوی-دانمارکی او – که او را به نوشیدن و موارد دیگر سوق می دهد.

بیایید کتاب “ارزش احساسات در زندگی بازیگران” او را بخوانیم. وی در این کتاب به شما می گوید که چگونه شاعر شده و چگونه شاعر شده است. شاعری باشید که خود را از بند تشهد خلاص کند و مانند آقای مولوی نباشد که نوشت: “از من دفاع کنید ، مرا بکشید”. اینکه مولانا چنین کاری نمی کند و فقط شکایت می کند و سپس در همان شعر می نویسد: “شعر و نام مستعار را کنار سیل ببر” ، اما این آقای رومی را تغییر نمی دهد تا اینکه کسی قرن ها بعد بیاید. نیمی و وزنی فراخوانده می شود تا شکسته شود و شکل خود را شکل دهد. او خودش ب است. او مانند هیچ کس دیگری نیست. این چیزی است که او را متفاوت می کند. اما این تنها بیت شعر نیست که تغییر می کند ، او می داند که این بیت باید از درون مدرن باشد. به همین دلیل شعر “اسطوره ای” مدرن ترین چیزی است که درباره شعر می دانیم.

حالا بگذارید شما را به کتاب ارزش احساسات برسانم. البته بعداً به احساسات او برمی گردم و می گویم این مرد دلسوز شعر چه قلب نرم دارد و چه چیزهایی این روح نرم را از بین نمی برد. در صفحات اول کتاب ، نیما ارزش احساسات نیما را از گفتگو با یک دوست می گیرد. قبل از شروع کار ، وی گفت که هنرمندان زندگی روزمره دارند و زندگی خود را به موقع می گذرانند و فرقی نمی کند زندگی را رها کنند و فقط شعر بنویسند یا فقط نقاشی کنند. او ارزش زندگی را اینگونه توصیف می کند: “مصاحبه ای که یکی از دوستانم با من انجام داد به خوبی به یاد دارم. وقتی به وطن دوردست من آمد ، هر دو به بالای تنه درخت کاج خشک بالای گردن خود رفتیم. نشستن. جنگل های دور و منطقه زیبا و جادویی “کوجور” ما را تسخیر کرده بود. دوستم از من پرسید: “چه چیزهای جدیدی نوشتی؟” جوابی که به او دادم این بود: “شما اول باید این را در زندگی ببینید. “من مشکلی ندیدم. “اکنون که هنر خود را در این هنر فراموش کردم ، بدن خود را مانند مرغ در آب می شستم ، مانند وحشی لباس می پوشم و زندگی می کنم.”

اینجا جایی است که نیما بر ارزش زندگی تأکید می کند. او می گوید که باید زندگی کند و زندگی خوبی برای هنر خود به دست آورده است.

حالا می خواهم به سر بزرگ نیما اشاره کنم. هیچ معنیای نمیده. سر نیما به قدری بزرگ است که بدن کوچک و ریز را می بیند. این سر چیزهای زیادی در خود دارد ، همان تصاویری که در بالا به آن اشاره شد ، در ذهن او وجود دارد ، او جنبه دیگری از زندگی را در ذهن دارد و همچنین تفکری وجود دارد که او را در این دوره جدید احاطه کرده است. اما فقط در حدی که ذهنش اجازه دهد می تواند تجدید شود اما راه را برای دیگران نمی بندد. او می داند که این مسیر جدیدی است و افراد دیگری مانند احمد شاملو یا اخوان صالح و فرخ فرخزاد و سهراب سیپری نیز باید بیایند و نسخه دیگری از او را ارائه دهند. این شاعران و شاعران دیگر شکل دیگری از نیما یوشیج است که هرکدام راه خود را پیدا می کنند و در ساختمان شعر خود اداره می شوند. این زمانی است که نیما بهتر می داند که باید تغییر کند و سپس زمان شعر خود را تغییر می دهد و سپس همان تغییر را روشن می کند. او می داند که باید نحوه ساخت این ساختمان را به دیگران بیاموزد. چگونه وزنی نامتعادل و بدون وزنه های آجرهای معمولی و سایه های ایرانی ایجاد کنیم و بافت زیبایی به جا بگذاریم. من می گویم خود ساختمان از همین کلمه استفاده می کند. وی در یکی از مقاله های خود می نویسد: “شاعر جوان ، این ساختمان که می بینید” خرافات “من در آنجا است ، و یک شیوه طبیعی و آزادانه از صحبت را نشان می دهد ، که ممکن است در ابتدا به مذاق شما خوش نیاید ، اما من به آن فکر می کنم “کدام یک بهترین ساختمانی است که می تواند به” نمایش “اختصاص یابد.”

وی در ادامه گفت که نام این بنا را نشان داده است. وی یک مدرنیست در گروه شعر ایران است. او به اندازه خودش متفکر ، احساسی و حتی احساساتی است. نامه های مشابهی را به همسرش الیاس و دیگران بخوانید تا از حساسیت وی مطلع شوید. او مجموع هر چیزی است که یک شاعر برای شاعر شدن باید داشته باشد. او ممکن است اولین شاعری باشد که چهره یک انسان را دارد. او اولین شاعری است که به نام معشوقه اش نامگذاری شده است. “او اولین شاعری است که می داند وقتی همه چیز جدید است ، او باید از سر تا پا مدرن باشد ، اگرچه b او سنتی است ، اما بدون شک از درون بسیار مدرن است.”

انتهای پیام