درمان درد مزمن بدون دارو

یک تیم تحقیقاتی از کالج پزشکی ویسکانسین داروهایی را تجویز می کند که فعالیت پروتئین TRPC5 را برای موش های مبتلا به بیماری سلول داسی شکل ، میگرن و موش های درد همراه با شیمی درمانی یا جراحی مسدود می کند و دریافتند که این داروها درد دست را تسکین می دهند در همه مدل ها تغییر می کند . از آنجا که هر مدل از نظر طول درد و اندازه آسیب بافتی متفاوت بود ، محققان می خواستند یک عامل همگرا را تعیین کنند که می تواند باعث درد در هر مدل شود (روش وابسته به TRPC5). با استفاده از طیف سنجی جرمی لیپیدی ، گروه لیزوفسفاتیدیل کولین (LPC) را به عنوان یک لیپید شناسایی کردند که به طور خاص در محل آسیب در همه این مدل های درد افزایش می یابد.

هنگامی که مهارکننده های پروتئین TRPC5 در یک مدل موش محافظت از نور محافظت شدند ، داروها باعث درد نشدند و سطح لیزوفسفاتیدیل کولین در مقایسه با حیوانات آسیب پذیر بدون تغییر باقی ماند. محققان بر این باورند که افزایش انتخابی لیپیدها با فعال یا حساسیت پروتئین TRPC5 باعث تحریک درد می شود. آزمایشگاه مک کاروی فرمهای پروتئین TRPC5 انسان یا موش را در سلولهای غیرطبیعی شناسایی و با استفاده از تکنیک های غربالگری موثر ، تعیین کرد که پروتئین TRPC5 در مقدار مشخصی از لیزوفسفاتیدیل کولین فعال می شود. آزمایشگاه دکتر استکی این دنباله را دنبال کرد و لیزوفسفاتیدیل کولین را برای موش ها سوزاند.

جالب اینجاست که حیواناتی که به این لیپید تزریق می شوند ، درد مکرر و خود به خودی را تجربه می کنند.

برای تعیین اینکه آیا مهارکننده های پروتئین TRPC5 اثر آرام بخشی نشان می دهند ، محققان از RNAoscope برای بیان پروتئین TRPC5 در سلول های عصبی حساس که سیگنال های درد را به نخاع منتقل می کنند استفاده کردند. آنها میزان کم پروتئین TRPC5 در سلولهای عصبی حساس به موش و میزان بالای پروتئین TRPC5 در سلولهای عصبی حساس به انسان را یافتند.

از لیزوفسفاتیدیل کولین در سلولهای حسی موش استفاده شد و با استفاده از الکتروفیزیولوژی ، گروه دریافتند که دوره انکوباسیون با این لیپید باعث افزایش حساسیت مکانیکی این سلولها می شود. هنگامی که از مهارکننده های پروتئین TRPC5 در سلول های عصبی حساس برداشته شده از موش های مبتلا به بیماری داسی شکل و میگرن استفاده شد ، حساسیت مکانیکی این سلول ها کاهش یافت.

دکتر سدلر ، محقق ارشد ، گفت: “در حال حاضر دو آزمایش مهارکننده پروتئین TRPC5 برای جلوگیری از بیماری کلیوی و افسردگی وجود دارد.” “تا زمان پیشرفت موفقیت آمیز آزمایش های فاز I ، این داروها به طور بالقوه و سریع در بیماران مبتلا به درد مزمن قابل تشخیص هستند.”

سدلر گفت: “شناخت ارتباط لیزوفسفاتیدیل كولین و پروتئین TRPC5 ممكن است اجازه استفاده مناسب از داروهای پروتئینی TRPC5 را در انواع درد همراه با این افزایش دهد.” “به عبارت دیگر ، لیزوفسفاتیدیل کولین می تواند یک نشانگر زیستی برای انواع دردهای مزمن باشد که با مهارکننده پروتئین TRPC5 قابل درمان است.”

دکتر استوک گفت: “ما دریافتیم که سطح پروتئین TRPC5 در سلولهای عصبی حسی انسان بسیار زیاد است و سایر مطالعات نشان داده اند که لیزوفسفاتیدیل کولین در بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا (سندرم درد مزمن) و آرتریت روماتوئید افزایش می یابد.” این بدان معنی است که پروتئین TRPC5 می تواند به یک هدف افیونی جدید برای تسکین درد در شرایط درد مزمن تبدیل شود و بسیاری از بیماران را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار دهد. “علاوه بر این ، یافته های ما مبنی بر اینکه پروتئین TRPC5 هیچ تاثیری بر حساسیت به درد ندارد به این معنی است که افراد می توانند به طور مستقل یک فنجان قهوه بنوشند ، راه بروند ، لباس بپوشند و نوه های خود را نوازش کنند.”

یافته ها در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.

انتهای پیام