«۹۶»؛ قراری عاشقانه، بیست سال بعد!

مجله نماوا، مرسده مقیمی

وقتی از هند یک شبه قاره صحبت می کنیم، فقط در مورد اندازه جغرافیا صحبت نمی کنیم. در عوض صحبت از زبان، فرهنگ، مذهب و حضور فیلم های مختلف در کشور است. اگرچه همه سینمای هند را با نام بالیوود می شناسند، اما این درست نیست. به عنوان مثال، پنجابی ها فیلم های خود را دارند و به زبان خود و در بسیاری از کشورهای دیگر نیز، اما منسینمای جنوب هند با سایر نقاط کشور متفاوت است. تولید سالانه این سینما با تولید بالیوود برابری می کند و در سال های اخیر کار به جایی رسیده است که کپی رایت فیلم های موفق آنها در بالیوود خریداری و بازسازی می شود! به هر حال، جنوب هند اکنون صنعت فیلم متمایز خود را دارد. فیلم‌های بالیوود در جنوب هند به یک شکل نمی‌آیند، زیرا هیچ‌کس اصلاً به هندی صحبت نمی‌کند. مالایالام، کانادا، تلوگو و تامیل؛ در جنوب هند چهار زبان مهم و متمایز صحبت می شود و هر فیلمی که به سمت جنوب می رود باید به این زبان ها نامیده شود یا نوشته شود.

این سینمای بومی اگرچه در مقایسه با بالیوود دارای یک نقطه ضعف جدی و ناچیز است، اما سبک کمتری دارد و اکنون علاوه بر تماشاگران بومی، مخاطبان زیادی در سراسر هند و سایر کشورهای همسایه دارد که باعث شکل گیری ستاره های جنوب شده است. در بالیوود و فیلم ساخته شده در سال های اخیر، ستاره های بالیوود را به جنوب هند جذب کرده است. یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های عاشقانه در سال‌های اخیر، زبان غیرمعمول تامیلی است که در سال ۲۰۱۸ توسط اولین فیلمساز ساخته شد و در جنوب هند آنقدر محبوب شد که کشورهای همسایه تمایلی به دیدن تنها نسخه و فیلم اول نداشتند. در زبان های دیگر بازسازی شد.
سی. تامیل کومار، فیلمساز تامیلی که نقش نظارتی مهمی در کارنامه اش دارد، احساس می کرد که هنگام نوشتن فیلمنامه «96» باید خودش این کار را انجام دهد و شاید در آن زمان فکر نمی کرد داستان آنقدر کوتاه باشد که ذهن بیش از حد متمرکز بود او تا به حال سه بار این فیلم را ساخته است و به زودی قصد دارد نسخه بالیوودی خود را منتشر کند. هیچ یک از ترجمه های دیگر نتوانست نسخه تامیل را با موفقیت اصلاح کند.

«۹۶» داستان عکاسی است که با تغییر روش، در نوجوانی مدرسه را رها کرده و پس از ۲۰ سال وسوسه شده از دوستانش بخواهد با هم ملاقات کنند، اما حتی به دختر مورد علاقه اش فکر نمی کند. سال‌هاست و اکنون مادر دختران مدرسه‌ای است. و گهگاه در کشور دیگری زندگی می‌کند. اما با آمدن جانو تمام خاطرات گذشته زنده می شود و جانو که همین امشب در هند زندگی می کند می خواهد صبح را با عشق سابقش سپری کند و نمی خواهد موقعیتی را که دیگر تکرار نمی شود از دست بدهد. به هر ارزشی

«96» گرچه در نگاه اول راوی یک داستان عاشقانه تکراری از جوانی و دوری در دستان آینده است، اما او نظر خود را در نگاهی متفاوت به داستان در جلسه ای بیست سال بعد می یابد. اگر از یک مقدمه طولانی به یک مهمانی برویم، از همان ابتدای مهمانی، مخاطب متوجه می‌شود که چه اتفاقی برای این دو نفر افتاده است، اما تمرکز اصلی داستان این نیست که در هنگام تماشا چه اتفاقی می‌افتد. فیلمی برای این منظور ممکن است به نظر من خسته کننده باشد. این فیلم در وهله سوم و پشت گروه ساخته شده است، زمانی که بر اساس تصویر چند ساعت ارتباط دو نفر است که دیگر به هیچ وجه نمی توان با هم ارتباط برقرار کرد و هر دو به خوبی از این موضوع آگاه هستند و در دیگری. . دست، اولین مفصل بسیار قوی، نشکن است. این فیلم در واقع یک ماده شیمیایی جالب برای یک عاشق قدیمی در یک ملاقات کوچک بعد از بیست سال است، نه به این منظور که بخواهد، شاید خاطرات جدیدی پیدا کند، تا بیست سال بعد بگذرد!

اگر مخاطب همچنان به عشق هندی توجه کند، فیلمی رنگارنگ که در آن دختری زیبا و پسری زیبا با وجود مخالفت خانواده هایشان با هم ازدواج می کنند و در نهایت همه چیز به خیر و خوشی تمام می شود! شاید «۹۶» بدترین انتخاب باشد، اما برای کسانی که می‌دانند، سینمای هند دیگر آن چیزی نیست که بود و نمی‌خواهد فقط محصول رویا باشد. «96» تلاشی قابل توجه برای یک داستان عاشقانه شکست خورده است که داستان آن همه عشق را بدون در نظر گرفتن چیز دیگری شکست می دهد.

«۹۶» بله، مانند بسیاری از فیلم‌های سینمای جنوب هند، هنوز از نظر کیفیت تولید راضی نبوده و از این نظر ربطی به فیلم‌های بالیوودی پیرو نسخه هالیوودی ندارد، اما مخاطبان سینمای هند باید بدانند. که سینمای جنوب هند، برخلاف بالیوود، کاملاً بومی است. مکانی است با امکانات محدود، برخی از فیلمسازان سعی می‌کنند تصویری متفاوت از آنچه در کلیپ‌های آثار جنوب هند نشان داده می‌شود، ایجاد کنند و مایه تمسخر و تمسخر است. اعتراف کرد که «96» در این زمینه موفق بوده است، به‌ویژه تمرکز بر شخصیت‌ها و استفاده از بازیگران سرشناس سینمای جنوب هند (ویجی ستوپاتی و تریشا کریشنان) به جای ایجاد تصویری بصری از «رام» و «جانو» به‌ویژه. ستاره اصلی که نقش رام و یکی از بهترین ها در جنوب هند را بازی می کند. البته هر دو بازیگری که در دوران نوجوانی نقش شخصیت‌ها را بازی کرده‌اند (آدیتیا بسکار و گوری جی کیشان) پشت ستاره‌ها هستند تا روایت گذشته فیلم نیز جذاب باشد. اما تا جایی که از یک فیلمساز انتظار می رود، فیلم غیر از صحنه های اصلی، رسمیت قابل توجهی را نشان نمی دهد و دوربین در جایگاه اصلی خود، در واقع چشم تماشاگر کار می کند و نه چیزی بیشتر. ویرایش شده توسط R. اگر فیلمساز بخواهد از برخی جزییات پوچ اجتناب کند، گویندرج می‌توانست بیشتر از این کار کند، اتفاقی که در دوبله هندی رخ داد و از زمان ساخت فیلم به حدود نیم ساعت کاهش یافته است. جانو دختری خوش صدا است و دوستانش او را با آهنگ هایش می شناسند و موسیقی بخشی از شخصیت اوست. خوشبختانه فیلم از موسیقی استفاده می کند اما برای جذب مخاطب با رقص هایی که اجرا می کند یکپارچگی درام را به هم نمی زند و به قیمت از دست دادن بخشی از مخاطب، گنجاندن رقص در آن را نادیده می گیرد. فیلم

به هر حال باید اذعان داشت که نمی توان از همان ابتدا صرفاً از ساخت یک فیلم جدید فراتر رفت و توانسته طیف وسیع تری را وارد کند و نمرات بیشتری کسب کند و تقریباً سه برابر هزینه تولید بفروشد. البته، سینما همیشه طوری طراحی نشده است که مظهر اجرای درخشان یا آینه روشن دوران تاریک ما باشد. گاهی اوقات بدون ادعا، فیلمساز اول از عشق از عشق حرف می زند، شاید چون سینمایی و اسطوره ای به نظر می رسد، حقیقت به آن ها نگاه خوبی نمی دهد و اجازه نمی دهد اثر به هم برسد. .

این فیلم را در نماوا ببینید