سپس گروهی دیگر در مکانی تاریک گرد هم می آیند و همان داستان را که معتقدند ساختگی و تخیلی است باور می کنند و با قهرمانان آن آشنا می شوند. شاید این تنها تصور غلطی باشد که همه می دانند دروغ است ، اما با این وجود ، نه تنها از شنیدن آن ناراحت نمی شوند ، بلکه هزینه آن را نیز می پردازند و از آن محافظت می کنند و گاهی سر و دست خود را برای آن می شکنند.!

در زندگی عادی ، انسان ها آماده گرفتن یکدیگر هستند. معمولاً هیچ کس به این سرعت راضی نمی شود! مردم شواهد بیشتری برای پذیرش چیزی می خواهند. آنها بر اعتقادات خود اصرار دارند و به هیچ وجه سازش نمی کنند. اما همین افراد قبلاً تسلیم سینما شده اند و کاملاً تثبیت شده اند ، یعنی با ضرب المثل فارسی “ببین و بشنو ، اما باور کن” مخالفند.

مردم با “آتش” گریه می کنند ، با “چارلی” می خندند ، بدون هیچ تعجب “ET” را به عنوان مهمان خارجی از دنیای دیگر دریافت می کنند. دست آموزش دیده آرنولد و رمبو ، جدا از هنرهای رزمی جکی چان و بروس لی ، برای ساختن ارتش کافی است و هر آنچه در ارباب حلقه ها ، ماتریکس و هری پاتر می بینند ، کافی است. این “سوپرمن” و “مرد عنکبوتی” می توانند هر کاری که می توانند انجام دهند و به زورو و رابین هود این حق را می دهند که با شمشیر و کمان و تیرهایی که هیچ سلاح پیشرفته ای نمی تواند انجام دهد. به طور خلاصه ، آنها از خوشحالی کاذب این بازیکنان و موفقیت بدشانسی این قهرمانان قدردانی می کنند. کمدین های سینما مهم نیست که چه می شنوند ، یکی از دردناک ترین بخش های جامعه هستند و آن لبخندها و شادی ها الکی هستند و هنوز از الکی لذت می برند!

سینما یک فلسفه است زیرا ثابت می کند که ایمان ما مهمتر از واقعیت است ، آنچه ما می خواهیم ببینیم در اولویت است. نه آن چیزی که باید ببینیم. اگر انفجاری در دست قهرمان عزیز ما رخ داد ، کافی است چهره او را به اندازه کافی بسازید. چون ما نمی خواهیم او بمیرد. بله ، انسان با اعتقادات خود آشنا است و سینما این را به خوبی می داند! در سینما ، بازیگر اصلی می تواند به راحتی زیر پای خود که زیر پای او خالی است راه برود. زیرا او به زمین زیر پای خود اعتقاد دارد و فقط وقتی جریان را با چشم خود می بیند پایین می آید و جالب اینکه حتی وقتی زمین زیر پای قهرمان را خالی می بینیم ، باز هم حق داریم. این پایین نیامد ! هارولد لوید ، از جادوی کاذبی که از مادربزرگش به ارث برده است ، از ترس به قهرمان جنگ تبدیل می شود زیرا به قدرت جادو اعتقاد دارد. بار دیگر ، هارولد لوید ، با همان اعتقاد ، موفق شد از طریق دیوار قله آسمانی به تدریج به بالای طبقه تحت سلطه مردم برسد.

اگر رویدادهای به ظاهر غیر منطقی و معجزه آسا را ​​بپذیریم ، باید بگوییم که این باورها در ذهن ما جایی دارند. بله ، ما همیشه آماده پذیرش چیزهای عجیب و غریب ، به ویژه ماوراء طبیعی هستیم. زیرا با چنین نگرشی ، ما خود را متصل به افراد بی نهایت می دانیم و این امید ابدی است که سینما در سینما به این همه دست یافته است. زندگی واقعی (حداقل ظاهرا).

سینما گاهی اوقات به طرز عجیبی ما را به حمایت از کسانی سوق می دهد که در زندگی واقعی به هیچ وجه از آنها حمایت نمی کنیم.

در سینما ، ما می خواهیم جوان فقیر و عمو و پیاده روی های خیابان – البته زیبا و تمیز – از هر ترفندی برای ازدواج با یک دختر ثروتمند و زیبا لذت ببرند. در عین حال ، ما دوست نداریم پسر عموی همان دختر دکتر ، که سالها در خارج از کشور کار کرده و تحصیل کرده است ، به خاطر تلاش هایش دستمزد دریافت کند و خوشحال باشد! اما در دنیایی که ما در آن زندگی می کنیم ، دیدگاه های ما کاملاً متفاوت است. در سینما ، ما می خواهیم یک زندانی جنایتکار تصمیم بگیرد که از دست پلیس و قانون فرار کند و نقشه هوشمندانه اش برای سرقت از یک بانک را عملی کند! اما در زندگی واقعی ، وقتی چنین اخباری را می شنویم ، شوکه و ترسیده ایم و از نبود امنیت شکایت می کنیم!

آنقدر نگرش های متناقض وجود دارد که ما نسبت به سینما و دنیای واقعی داریم.

به عنوان مثال ، در سینما ، افراد زیبا و زیبا همیشه خوب هستند ، اما در زندگی واقعی ، افراد خوب همیشه زیبا و زیبا دیده می شوند.

اگر روزی دختر همسایه خود را با مرد جوانی در پارک ببینیم ، متأسفانه سرمان را تکان می دهیم ، مگر اینکه بازیگری را جلوی دوربین (یا پشت او) همزمان با چند مرد ببینیم. در رابطه می بینیم ، نه تنها سر خود را تکان نمی دهیم ، بلکه امضای او را نیز می بینیم. ما به طور کلی امور خیریه او را خواهیم گرفت.

در زندگی عادی ، ما همیشه خود را فردی معرفی می کنیم که نمی تواند سر گوسفند را ببرد ، اما در دنیای سینما برای تماشای “سکوت شنا” هزینه می پردازیم و صحنه های ترسناک خون آشام ها یا آزار و اذیت می خواهیم. بیمار غمگین. بیایید دنبالش کنیم!

اگر در فیلمی ببینیم که عروسکی به جای بازیگر اصلی از چاله پرتاب می شود ، بلافاصله اعتراض می کنیم: چرا کارگردان به تماشاگران و خود بازیگر و حداقل شریک زندگی اش احترام نمی گذارد ، یا ممکن است صحنه قتل ساختگی؟ به همین دلیل است که سینما باید آنقدر پیشرفت کرده باشد که حس خون ما را برآورده کند!

سینما ، مانند مواد مخدر ، بسیاری از مردم را به نوشیدن و زندان واداشته است … بسیاری از دوستداران آن ، پس از زندگی ، وقتی چشم خود را باز کردند ، تازه فهمیدند که تنها و بدون خانواده در خانه ای اجاره ای یا خانه سالمندان نشسته بودند. به

نکته جالب دیگر درباره سینما این است که سالها طول کشید تا یک بازیگر وقتی عینک و کلاه می گذارد معروف شود تا هیچکس او را نشناسد!

از سوی دیگر ، افرادی که قهرمان شده اند با افتخار امضا می کنند و زندگی شخصی آنها برای آنها مهمتر از شام است. مثل بت سازان که خود بت ها را می سازند و سپس تبر و چکش خود را به یک سو می گذارند و در مقابل همان بت قرار می گیرند و راست می شوند !!

اگر دندانپزشک خمیردندان یا مسواک را توصیه می کند ، مهم نیست که برد پیت چه توصیه ای می کند!

و 2

به طور خلاصه ، شگفتی های سینما یک یا دو نیست و تصادفی نیست که به اینها فانوس های جادویی و خیالی می گویند.

تبریک به همه مردم ، بازیگران و طرفداران فارغ از سینما.

سینمای اختصاص داده شده به زنده ها و مردگان ، به ویژه احمق های شهید آرشا اقدسی و عهد ابدی